Selcen Kankul

Benim zor ,hareketli,hastaneli hikayem 6 aylık iken başladı. 6. aya kadar gayet sağlıklı bir çocukken. Babamın iş dolayısı ile yurtdışında yaşıyorduk.Ve Türkmenistana gidişimizden 20 gün sonra zor bir hayata adım atmış oldum.

Bir akşam ailem, yüzümün sol tarafa kaymasını görmüş aynı zamanda da giysi giydirirken sol taraf kol ve bacaklarımın kas gücü olmadığını ve bir ölü gibi hareketsiz olduğunu görmüşler.Apar topar doktora götürmüş lakin oradaki doktorlar grip deyip geri yollamışlar.

Meğersem havale geçiriyormuşum.Meğersem sol tarafım felç olmuş.Benim ateşim ve kol ve bacaklarımda can olmayınca Türkiye’ye getirmeye çalışmışlar.Tabi o zamanlar orada da her gün uçak olmadığından mecbur 2 gün uçak beklemek zorunda kalmışlar (Hemen gidebilsek belki çok daha iyi olabilirdim,tabi buna şükür)

Gittiğimizde tabi komalık halde olduğum için İstanbul çapa hastanesinde 1 ay komada kalmışım.Doktorlar aileme her an herşeye hazırlıklı olmalarını en iyi ihtimal %90 engelli olabileceğimi söylemişler.Hatta gözümü açıp tepki verdiğimde bile doktorlar “Size öyle gelmiştir “demişler. Hastaneden çıkar çıkmaz sevgili Fizyoterapistim Uzm.Fzt Feride Bilir hayatımıza girdi. Her zaman söylerim o benim süper kahramanım,idolüm.. Kaç yaşına kadar fizik tedavi aldım tam olarak bilmiyorum ama kendimi bildim bileli bu mesleğin içindeydim.Ilk “Büyüyünce ne olacaksın?” sorusunun cevabı fizyoterapisti. Hep hayalini kurdum bunun için azmettim. Ailem benden 1 gün bile vazgeçmemiş o doktorların sözü üzerine daha fazla uğraşmış daha fazla umutlanmış.Şu an hafif konuşma bozukluğum dışında hiç bir şeyim yok. Öyle veya böyle, yapamazsın,hastalar ile iletişim kuramazsın diyenlere rağmen 2018 İnönü üniversitesi Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon bölümünü okudum,hayalimi gerçekleştirdim ve çocuk fizyoterapisti oldum..

Gelelim iş hayatıma.Serebral palsi’li bir birey olarak en baştan beri kolay olmayacağını ,bir çok engelin önüme çıkacağını biliyordum…

İş kaygısı her mezun gencin büyük sorunu. Bir de engelli bir birey iseniz maalesef bu sorun kat ve kat büyük demektir.Fiziksel hiçbir şeyim yokken sadece konuşma bozukluğum yüzünden ön yargılı olunup hiçbir yerden olumlu sonuç alamadım. Sonra “TÜRKİYE SPASTİK ÇOCUKLAR VAKFI (CEREBRAL PALSY TÜRKİYE)” ile bir şekilde yolum kesişti ve hayatıma sihirli değnek gibi dokundu… Ben aynı zamanda “TSÇV CP farkındalık grubu ” üyesiyim.Bizim 4 kişilik bu minik grubumuzun ortak noktası  Serebral palsili olmamız ve hepimizin meslek sahibi olması. Grup olarak serebral palsiyi anlatıyor, farkındalık etkinliklerine katılıyoruz, farkındalık oluşturuyoruz.

Ve 2 sene sonra gelen mutluluk..8 Ekim 2019 ‘ta”6 Ekim Dünya Serebral palsi farkındalık yürüyüşü ” etkinliği sonrası , T.C. Aile, Çalışma Ve Sosyal Hizmetler Bakanı Sayın Zehra Zümrüt ,Dünya Serebral Palsi günü kapsamında sivil toplum kuruluşlarını makamında kabul etti. Türkiye Spastik Çocuklar Vakfı’ndan İcra Kurulu Başkanımız İsmail Kemal Gürleyik ve Genel Direktörümüz Nigar Evgin ile birlikte bende oradaydım. Kendimi anlattıktan sonra Sayın Prof.Dr. Orhan Koç ve Sayın Bakan Zehra Zümrüt Selçuk bana çok güzel bir teklifte bulundular ve güzel bir kapı açılmış oldu. O an ki mutluluğumu ,şaşkınlığımı anlatamam. Düşünsenize hayal ettiğiniz mesleği okuyorsunuz ama ön yargılardan ötürü yapamıyorsunuz. Ve bir gün,hayatımız olan mesleğe adım atma fırsatı veriliyor. 8 Ekim 2019 şimdiden unutamayacağım tarihler arasına girdi bile. Şu an Mersin Engelli Bakım Merkezinde Fizyoterapist olarak çalışıyorum ve benim yaşadığım zorluklar ile karşılaşan çocuklara yol gösteriyorum, umut oluyorum. 

Onun dışında özel hastalar alıyorum, Çeşitli üniversite ve çeşitli kurumlarda başarı öykümü anlatarak motivasyon konuşmaları yapıyor birçok aileye umut olmaya çalışıyorum.

UMUT, AZİM, İNANÇ. Bu 3 kelime olduktan sonra yapamayacağımız hiçbir şey yok.. 

6 aylık ikenden beri bu mesleğin içindeydim ve benim süper kahramanım Feride hoca gibi bende diğer çocukların kahramanı olacaktım. Engeller çıkacağını bile bile okuyacak ve bende çocukların süper kahramanı olacaktım. 

Ve en sonunda oldum da…